Exhibition Dilbeek
Jeanne De Buyser vertrekt vanuit foto’s van landschappen, interieurs, zelfs stillevens. Al schilderend worden die uitgangspunten steeds abstracter, laag na laag wordt er van de realiteit iets weggenomen en wint het onderwerp aan inhoud en gelaagdheid. Met krachtige toetsen en borstelstreken, met een bijzonder gevoelig kleurengebruik weet deze dame in haar doeken een grote ruimtelijkheid te suggereren, een sfeer op te roepen gaande van vrijheid tot beklemming, van weidsheid tot beslotenheid, van verte tot nabijheid.
Haar werk is zeer suggestief en zet de beschouwer aan tot actief kijken en ontdekken en associëren. Spontaan gingen mijn gedachten, bij het bekijken van haar grootste formaat hier, naar een ontroerend werk van Roger Raveel “Bij het doodsbed van mijn moeder”. Het heeft er echt niets mee te maken en toch … het is de sfeer die opgeroepen wordt en die mij laat associëren met het werk van Raveel. Het gaat ook om een interieur, er zijn elementen in het schilderij die mij doen denken aan een bedsponde, het wit van een laken,… Het is maar bij wijze van voorbeeld.
De schilderijen van deze kunstenares zijn er om bij te verwijlen, er even voor te gaan zitten en je blik erin te laten dwalen of verdwalen, je erin te verliezen. Het is maar een suggestie – en let ook op haar gebruik van de witten!
Daan Rau - Coördinator Amarant vzw
Exhibition Mechelen
… Haar zin in expressief borstelwerk drijft haar vooruit in de abstractie. In enkele schilderijen is er met enige verbeelding een vorm te herkennen. Een matras, al dan niet volledig in beeld, tekent zich af. Maar het voorwerp wordt al snel de opstap naar een geheel van vlakken, lijnen en patronen. In haar laatste werk verdwijnt de werkelijkheid geheel uit zicht.
De krachtige penseeltoets en de weidse compositie vragen om een groter formaat schilderijen. Hier gaat zij op vlotte wijze met diverse materialen aan de slag. Vaak wordt de compositie in acrylverf aangezet, verder verrijkt door olieverf en getoetst met enig krijt. De lust in schilderen straalt op een meer heftige wijze uit haar werk. Laag na laag overschildert zij vorige kleurvlakken en laat ze transparant door en over elkaar schemeren. Nu eens stempelt ze blauwe vierkantjes, of rode cirkeltjes. Een moment later verdwijnen deze weer onder een volgende laag.
Jeanne ziet een schilderij als een mensenleven waar diverse lagen elkaar doorweven en het verleden nooit veraf is. Herinneringen aan vroegere emoties en momenten duiken in de ene hoek op en tintelen in een andere hoek. Dit leven is nooit af en gaat zijn eigen gang.
Frank Nobels Schepen van Cultuur van de stad Mechelen
Jeanne De Buyser - Zollverein Essen 12 September 2020
I have already given several opening speeches at Jeanne's exhibitions. But this time, in preparing a speech for an international company, I notice that thinking and speaking about Jeanne's paintings actually boils down to an 'ode to the art of painting', tout-court.
Of course we discover and see images and themes in her painting. But Jeanne's work is always about painting itself.
Her paintings are inviting us to look intensely. They constantly balance between: figuration and abstraction, between representation and the informal. In confrontation with our looking, a whole adventure is set in motion, a retinal sensation, a mental challenge.
Painting is often about the meaningful next to the meaningless, the valuable next to the invaluable. Jeanne's work likes to refer to themes from art history (the landscape, history painting, still lives, interiors) but it always culminates in poetry, pictorial poetry.
This exhibition is a promotion for pure painting.
By the way, the question of the relevance of the medium of painting today is a false one. Let us assume that painting has always existed and will always exist. As a medium, painting has always redefined itself in relation to new media or technologies
The invention of photography has, as it were, paved the way for the autonomous touch of paint in Impressionism. The moving film images were countered in the fragmentation of Cubism and Futurism. When moving images were locked in the television box, bath the abstract expressionists and the colour field painters unpacked panoramic and monumental canvases. Today we have entered the super-fast age of bits and bytes. Images flicker across our screens: millions of pixels.
Today we have entered the super-fast age of bits and bytes. Images flicker across our screens: millions of pixels.
We have to situate Jeanne's work, against this speed, against this noise, against this evaporation of the tactile image. It seems that there is a renewed need for tangibility, materiality.
In these corona times this need has become even more acute: in Flanders we speak of skin hunger. "Haut Hunger" or may be better "der Mangel an Berührung"
Jeanne's paintings reflect on their own genesis, on the sensuality of the touch, the way paint acts as a sign or signature, the tactility.
And I deliberately say that 'the painting itself' reflects on this, not necessarily the artist. ft,. painting can fool around with the thoughts of the artist, the painting dictates what the artist has to do.
Painting is about touching and repelling, evoking and concealing images.
Images, thoughts, feelings transform into paint.
What happens when you look at a painting?
You look. Of ten barely a few seconds, but if all goes well: you can look for minutes.
You take one step forward, then back again.
You close your eyes slightly.
You take one step to the side 50 that the tangent light changes.
Your eyes scan, as it were, the surface of the canvas: from left to right, from top to bottom, zooming in and zooming out.
You hook onto a detail, you folio a trail.
You look at tonality ,you look at colours, you compare colours.
You notice brush marks, the structure of the underlying layers of paint, the canvas, the structure of the fabric on which the paint sticks.
Your eyes scan the skin of the painting as a substitute for the hand that is not allowed to touch it. NOLI ME TAGERE (the words of Jesus to Magdalena: "Don't touch me"
Looking at painting can be something spiritual, religious, but equally sensual and exiting or, simply clinically objective.
What happens when we look at a painting?
Who looks at is? Who is looking over our shoulders?
Over whose shoulders are we looking?
Every artist, every painter willingly inscribes him or herself in a tradition.
Perception is never neutral, but always coloured. There is no such thing as uncontaminated looking.
Somewhere in the last quarter of the nineteenth century the autonomy of . painting came into being. The Impressionists and Cézanne paved the way, the Cubists gave painting a totally different view, and very early on Malevich marked an absolute boundary with the black square.
And in spite of (or thanks to) this endpoint, countless styles, countless paintings followed.
The history of modern art has also made painting free, and Jeanne knows how to manifest and celebrate herself in this endless freedom.
"The special status of painting among the arts, derives from the audience's readiness to ... credit the painter with a power to open unexpected and unedited communications between our nature and the nature of the reality we inhabit”.
I hope you will enjoy that kind of communication with Jeanne's painting.
Hans Martens
Director Academie of Art Mechelen